Dertig jaar alcohol, cocaïne, speed, keihard werken, burn-out en fysieke klachten. En nu na een intensief jaartraject coaching en begeleiding bij mij in de praktijk niet langer dakloos in zichzelf. Maar volledig in herstel.  

Deze blog schreef ik aan de hand van zijn dankbaarheidscadeau: een artistiek bewerkte dakpan van de boerderij in de Schermer waar ik tot eind 2023 woonde en mijn coachingspraktijk voerde tot ik begin januari de praktijk verhuisde Psychotherapiepraktijk Hart & Ziel in Heiloo.

Begin april 2023. M belde mij. Vertelde dat hij wanhopig was, geen uitweg meer zag en uiteindelijk op zijn kniëen ging en om hulp smeekte … en daarna mijn website als eerste op internet zag. Mijn persoonlijk verhaal over mijn verslaving en herstel las. Dat was een signaal voor hem om mij te bellen: “Zeg maar wat ik moet doen. Ik geef mij volledig over in vertrouwen aan jou.” 

Gezien zijn geschiedenis, gebruik en problematiek heb ik mijzelf ernstig afgevraagd of ik wel in staat zou zijn adequate hulp te verlenen. Zelfs heb ik extra voorwaarden in verband met driftbuien moeten stellen. En wanhopig als hij was accepteerde hij dat. Dat maakte duidelijk dat hij werkelijk aan zich zelf wilde werken om die shitzooi aan ellende achter zich te laten. Zo gingen we samen op reis. 

We hebben meer dan een jaar samengewerkt. Op het eind telkens wat minder intensief en nu is hij in staat om weer in zichzelf te wonen, niet langer dakloos te zijn. Hij heeft weer vaste grond onder zijn voeten, gebruikt geen sterke drank, speed en cocaïne meer, heeft de dagelijkse zes blikken halve liters bier ( - en de rest in de kroeg …) opgegeven. 

Ik ben dankbaar dat ik hem mocht begeleiden. Open en onbevangen gaf hij zich over aan de reis. Ondanks alle obstakels, angsten en woede die er bij kwam kijken. 
We hebben systemisch gewerkt met de zeven generaties. We hebben actieve imaginatie en archetypesessies gedaan. Hij schilderde als er geen woorden voor waren. Voor mij opnieuw het bewijs dat je woorden niet altijd uitdrukking kunnen geven aan je innerlijk maar dat via je de weg van creatieve expressie en de symbolen die daarin verschijnen in contact komt met je onbewuste.

Ging het zo gemakkelijk? Nee in ’t geheel niet. Hij was meerdere keren woedend. Ik ervaarde soms angst om mijn waarnemingen en gevoelens in onze relatie uit te spreken, bang voor zijn fysieke reactie - maar toch in vreemd vertrouwen hebben we ons beiden overgegeven. En hij leerde tot tien tellen. Niet alleen bij mij, maar ook op de snelweg en het werk. 

Eindeloos heb ik mijn boodschap naar hem herhaald, het zaadje geplant: 

“…het gaat niet om de verdoving. Het gaat erom wat er in je hart leeft, wie je in essentie bent en dat niet durft toe te staan, niet kunt toestaan.
Open je hart, luister, voel onvoorwaardelijk, creëer en je komt weer in verbinding met het kindzelf, dat kind dat zich angstig en verdrietig verstopte voor de boze buitenwereld.
Accepteer dat je er jarenlang een bende van heb gemaakt …. maar nu niet meer. 
Accepteer en laat het los. Het verleden bestaat niet. Het is alleen nog maar en verhaal in je hoofd en een reden voor je verslavingsdeel om het opnieuw op een zuipen te zetten…” 

En hij deed het werk dat dit proces van herstel nu eenmaal vraagt. Met wilskracht, met overgave, soms met strijd, hij ging het niet uit de weg. Het is - over verslaving en onderliggende traumatische ervaringen gesproken - de enige weg die werkt.

Dat zaadje is nu in vier seizoenen uitgegroeid naar een jong volwassen plantje. Met vallen en opstaan, steeds minder vallen en telkens meer in zijn natuurlijke kracht. Nog kwetsbaar maar o zo sterk omdat hij geworteld is in de vruchtbare zeeklei van ons Noordhollands landschap. Omdat hij in de traditie staat van doeners en makers. Hij is er een van. En wat voor een. 

Hij laat dat zien aan de hand van zijn afscheidscadeau voor mijn praktijk. Het opengebroken ei met een houten kern waarin in het hart weer vuur brandt. De levensenergie die zich vervolgens als een mandala over het stenen fundament van de dakpan (van de boerderij) uitbreidt. Hij leeft weer, de verslaving en de wanhoop voorbij.

Zijn reis gaat nu op een nieuw level verder.
Een bijzonder mens, ik ben dankbaar dat ik dit proces naar nuchter leren leven heb mogen begeleiden. 

Cees Franke, juli 2024