‘Daar heb ik allemaal geen verstand van’ zei mijn sponsor Taco.
Deze blog is ter herinnering (én een eerbetoon) aan Taco. Tot aan zijn dood in 2004 mijn sponsor bij de Anonieme Alcoholisten. De man die mij op koers hield als ik er zelf ‘helemaal doorheen zat’.
“Help Taco, ik weet het niet meer. Kan ik bij je langskomen want ik word knettergek en ik wil eigenlijk alleen maar drinken.”
Regelmatig belde ik hem al vroeg op de dag als ik het niet meer zag zitten. Hij antwoordde dan steevast: “Nu schikt het niet maar vanmiddag om vier uur wel. Red je dat zo lang?”
En dan liep ik de hele dag te tandenknarsen en mijzelf te verbijten. Ik had eigenlijk maar een gedachte: “Ik moet een borrel … ik trek het niet … maar ja ik kan niet met een borrel op naar Taco gaan …”
En het werd uiteindelijk altijd 16.00 uur en stond ik trappelend van ongeduld voor zijn huis. Ternauwernood binnen, wachtend op de koffie die hij in zijn kleine keuken maakte, begon ik mijn tirade van zelfbeklag en zelfmedelijden al over hem uit te storten.
Tekst loopt door na de foto.
Als je er bij drinkt
Taco luisterde, altijd keurig gekleed in zijn donkerbruine pak, zittend op zijn bank, op de salontafel de eeuwig brandende kaars en de onvermijdelijke sigaret in de hand. Hij luisterde, knikte wat, humde wat, blies rook uit, nam een slok koffie en als ik dan uiteindelijk zweeg zei hij na een korte stilte steevast: “Cees, van wat je daar allemaal vertelt heb ik geen verstand, maar ik weet wel dat als je erbij drinkt het alleen maar erger wordt.”
En altijd sloot hij onze privé meetings af met de uitroep: “Kom naar de groep!” en bonjourde mij de deur weer uit.
Op je knieën tussen de wijnstokken
Een andere herinnering aan Taco is: “Je zult op je knieën moeten, jongen” toen ik hem weer eens belde terwijl ik ten onder ging in een terugval.
“Waar ben je?”
“In Zuid-Frankrijk.”
“Ha, daar heb ik ook zo mooi gedronken!” riep hij schaterlachend uit. En vervolgens: “Ga op je knieën tussen de wijnstokken. En kom naar de groep!”
En zo had ik talloze ontmoetingen met hem. Hij was mijn rots en kompas in de alcoholische verleidingen die mij in mijn dagelijks leven omspoelden.
Jaren later hoorde ik van zijn vriendin dat hij zich in die tijd vreselijk zorgen maakte over hoe het met mijn gezin met twee kleine kinderen en mij zou aflopen als ik stug bleef doordrinken. Maar dankzij hem en mijn vrouw (en niet te vergeten anderen om mij heen) heb ik mijzelf zo ver kunnen krijgen om hulp te aanvaarden en mij over te geven aan nuchter leren leven.
Toen Taco stierf in 2004 en we afscheid van hem namen mocht ik van de familie op zijn begrafenis iets zeggen. Dat was een bijzondere ervaring om voor dat gezelschap te mogen spreken.
Voor zijn dood had hij nog geregeld dat we hem met zijn allen letterlijk moesten begraven. Dat betekende met alle aanwezigen de aarde op de kist in het graf scheppen en daarna zijn graf goed aanstampen.
“Zorg dat ik goed onder de grond zit en er niet meer uitkan” had hij gezegd.
We hebben met zijn allen al stampvoetend op zijn graf staan dansen en het leven gevierd. Zijn laatste boodschap was: “Vandaag ben ik dood. Jullie leven nog. Geniet ervan."
Vandaag ben ik 25 jaar nuchter
Nu 25 jaar later na mijn laatste borrel en zo’n 12 jaar na mijn laatste AA-meeting kan ik nog steeds in dankbaarheid voelen, ervaren en zeggen: “Vandaag ben ik nuchter.”
Dank je wel Taco.
