De Transformatie: Mijn heldenreis naar Magie en Avontuur op het Griekse eiland Ikaria (3)

De reis, de gebeurtenissen maar vooral mijn beleving, mijn ervaringen en mijn gevoelens schreef ik elke dag op in mijn zwarte Moleskines. 
Dankzij mijn verslavingen kende ik het verschijnsel van lichamelijke en geestelijke ontbering. Dat kwam mij goed van pas op het eiland. Tijdens een zware stormweek (Stelios: “Zulk slecht weer hebben we jaren niet gehad”) gepaard gaand met extreme regenval was het niet alleen buiten niet veilig, maar ook in de slaapkamer ‘regende’ het af en toe ook. 

Ik zat als een bergbeklimmer op de Mount Everest weggedoken in mijn slaapzak op de divan in de huiskamer. Soms kreeg het ik niet warmer in huis dan elf graden. En toch: ik zat mij in die slaapzak te verkneukelen met huiveringen van genot en plezier. De ervaring van toch redelijk warm en droog te kunnen zitten op een plekje in dat oude huis gaf ontzettend veel voldoening. Als een kind zo blij! Regelmatig barstte ik spontaan in lachen uit als ik mijzelf zo zag zitten. Wat een avontuur, weliswaar op een paar vierkante meter, maar toch.
En zo zat ik als een monnik in zijn kluis in mijn vrijwillige gekozen gevangenis. Ver verwijderd van de waan en de druk van onze drukke Westerse samenleving in Nederland.

Ik begreep - ik voelde de ervaring in mijn lijf - de bergbeklimmers, de solozeilers en de ontdekkingsreizigers die er in hun eentje op uittrokken. De ontmoeting met alleen-zijn-heid zorgde voor een hernieuwde kennismaking met mijn onbewuste, mijn innerlijk, mijn intuïtie.

En zo begon na de eerste ontberingen mijn verblijf op Ikaria de verdieping te krijgen die ik zo zocht. Zo wanhopig naar verlangde en waar ik dag in dag uit over schreef in mijn boek in wording. Onder de eikenboom met uitzicht op de berg aan de overkant van de vallei schreef ik in die periode meer dan 800 pagina’s. Met de hand. Dag in dag uit. 

En elke dag kwam ik dichter en dichter bij degene die ik in essentie ben. Dankzij mijn zen-meditatie met uitzicht op de bergen; omringd door de zinderende stilte in de vroege ochtend een het uitzicht op de immer aanwezige zee. Geen auto’s, geen vliegtuigen, geen sirenes. Tijdens lange eenzame bergwandelingen over moeilijk begaanbare bergpaadjes ervaarde ik meer en meer eenheid. Ik begon samen te vallen met mijzelf en zag om in verwondering naar wat ik de laatste jaren met mijn leven en talenten had uitgespookt.

Toen besefte ik wat mij te doen stond: de (levens) kunstenaar in mij nieuw leven inblazen en starten met een coachingspraktijk om mijn tientallen jaren ervaring met het begeleiden en coachen van mensen ook officieel verder uit te bouwen. Tenslotte had ik naast mijn ervaringsdeskundigheid ook een professionele HBO opleiding in de hulpverlening. 
Mijn oorspronkelijke levenslust, optimisme en plezier kwamen langzaam maar zeker weer terug!