Het Vertrek: Mijn heldenreis naar Magie en Avontuur op het Griekse eiland Ikaria (2)

Voor mij was er geen ontkomen meer aan, ik moest, ik wilde en vertrok op die vroege zondagmorgen in maart, kuste mijn X en reed de straat uit. Eindelijk.

‘Ik, ik en nog eens ik, Wie ben ik in godsnaam? Ben ik nog steeds de ik die ik in mijn jeugd was? En waarom verlang ik de laatste jaren zo hevig naar iets dat ik niet heb of niet hier is? Een huis in een warm land, een minnares, een muze, een berg geld …. Hoeveel ikken en hoeveel verlangens heb ik wel niet? Waar ben ik in Godsnaam mee bezig?

Tijdens de reis schoten talloze vragen en gedachten door mijn hoofd. En toen ik in de middag van de 17e maart 2019 na een autorit van 700 kilometer bij Basel Zwitserland binnenreed en incheckte in het Airporthotel vlak bij de grens met uitzicht op het Casino schreef ik diezelfde avond alles op in mijn dagboek.

Tijdens barre weersomstandigheden in Duitsland eerder die dag en de angst – veroorzaakt door plotselinge helse stortbuien – die mij de adem benam en mijn borstklas beklemde, voelde ik opeens dat er objectief gezien niets aan de hand was. Het was een hersenspinsel, een mindfuck, van oud zeer. Immers, ik zat toch droog? In een langwerpige zwarte doos op wielen die zich comfortabel voortbewoog over de Autobahn. Er gebeurden geen enge dingen. Mijn angstige “oude” ik speelde op. En als het weer slecht is kun je nu eenmaal beter langzaam autorijden. Zo simpel is dat. En zo kwam ik weer uit op het punt dat mijn doodsangst niets anders was én is dan angst om te leven: tegenhouden wat ik werkelijk graag wil. Toen kwam ook automatisch de eeuwenoude Soefi wijsheid – die mij tijdens mijn ontwenningskuren altijd door de hel van de afkick en de bijbehorende deliria sleepte – weer op: "This too shall pass.” 

Ook dit gaat voorbij werd opnieuw mijn mantra gedurende mijn tocht. Ook en vooral tijdens de rustig aangevangen – maar later helse – boottocht van Athene naar Ikaria. Als een smekend gebed prevelde ik voortdurend ook dit gaat voorbij terwijl de veerboot Nissos Mykonos, in stormachtig weer met windkracht 8, midden in de nacht over de Noord-Egeïsche Zee stuiterde en slingerde ten prooi aan de woeste zee. Was elke denderende dreun tegen de immense woeste golven het einde in plaats van een nieuw begin? Had de Duivel mij er ingeluisd? Gingen we met zijn allen kotsend ten onder zonder het beloofde land te bereiken? Eindigde ik als een lijk op de scherpe rotsen van Ikaria?

Met uren vertraging kwamen we na middernacht aan in de haven van Evdilos. Eindelijk. Ik ging op zoek naar mijn vriend – en tijdelijke huisbaas – Stelios op het terras van Rififi aan de haven.